3 успамінаў Леаніда Яфімавіча Казырыцкага, бы лога партызан а атрада «Сцяг» брыгады «Разгром»

У 1934 г. наша сям'я пераехала ў пасёлак торфапрадпрыемства імя Арджанікідзе, дзе бацька працаваў трактарыстам. У 1939 г. ён пайшоў служыць у армію, удзельнічаў у фінскай кампаніі, быў узнагароджаны ордэнам Чырвонай Зоркі.

3 першых дзён нямецкафашысцкай акупацыі бацька шукаў сувязі з патрыётамі, каб весці барацьбу з ворагам. Ён удзельнічаў у дыверсіях на чыгунцы разам з Аркадзем Марчанкам і Якавам Васіленкам.

Бацька падтрымліваў сувязь з партызанам! да таго часу, паку ль гэта было маг

чыма. Пасля таго як з дапамогай бацькі партызаны ўзарвалі электрастанцыю на торфапрадпрыемстве, заставацца ў пасёлку было небяспечна. I вось аднойчы (гэта было ў 1943 г.) бацька загадаў нам па чарзе пакінуць дом і цераз торфараспрацоўкі ісці ў лес. Першым, як самы меншы, пайшоу я, потым наша маці Хоўра Мікітаўна, за ей — дачка Настасся. Бацька ішоў апошні. Ён, мусіць, ведаў, што ў гэты дзень нас павінны былі арыштаваць, бо ў хуткасці, пасля таго як бацька пайшоў, дом быў ацэплены.

У атрадзе «Сцяг» бацька стаў камандзірам падрыўной групы. Здзейсніў шмат дыверсій.

У маі 1944 г. у час разгрому варожага гарнізона ў адной з вёсак Барысаўскага раёна бацька бьту парансны, у яго была перабіта сцегнавля косць. За праяўленую ў гэтым баі адваг\ бацька быў прадстаўлены да медаля «За баявыя заслугі». Бацька папрасіў камандзіра атрада Веера, каб у атрад замест яго залічылі мяне. Камандзір згадзіўся, і вось ў в. Заброддзе за мной прыйшла партызанка Галіна Чупрыс

і прыняла мяне ў атрад. Мяне залічылі байцом, выдалі карабін. Я выконваў розныя заданні і ахоўваў лагер, даглядаў параненых, насіў данясенні ў штаб брыгады. удзельнічаў у ліквідацыі фашысцкай групоўкі ў мінскім «катле». У ліпені 1944 г. параненых на самалёце адправілі ў тыл. Што потым стала з маім бацькам, я не ведаю. Усе мае спробы знайсці яго сляды, былі безвыніковыя. Адказ з архіва быў кароткі: знаходзіўся ў атрадзе, адпраўлены ў шпіталь. I ўсё.