3 успамінаў У.П.Няхайчыка

Уладзімір Пятровіч Няхайчык нарадзіўся 27.10.1934 г. у в. Чорная Сцежка (цяпер Палявая) сям'і калгасніка. Закончыў Мінскі машынабудаў нічы тэхнікум і Беларускі політэхнічны інстытут, шжынермеханік. 3 1957 г. на Мінскім заводзе аўта матычных ліній: токаррасточнік 6 разраду, вызва лены старшыня прафкома завода (1968—1976), на чеснік генеральнага дырэктара (да 1995). Выбіраў ся дэпутатам Вярхоўнага Савета БССР, членам Прэзідыума Вярхоўнага Савета БССР 7га склікан ня, дэпутатам Мінскага гарадскога Савета, быў дэ легатам XXIII з'езда КПСС. Узнагароджаны ордэ нам Працоўнага Чырвонага Сцяга, медалямі, Гана ровай граматай Вярхоўнага Савета БССР.

У нашай вёсцы было 60 двароў. Знахо дзілася яна ў лесе. Як расказваў мне баць ка, вёску з чыгуначнай станцыяй Чырво ны Сцяг злучала сцежка, якая ішла праз лес. Адсюль і з'явілася назва вёскі. Засна ваў яе ў канцы мінулага стагоддзя мой прадзед па мацярынскай лініі, які быў лес ніком. Бацька мой з дня заснавання кал ata i да вайны быў яго старшынёй.

Веска наша ў час вайны была пярэднім краем паміж партызанамі і немцамі, якія ахоўвалі ўчастак чыгункі Смалявічы — Жодзіна. Мы, дзеці вайны, рана сталі да рослымі. Ужо недзе ў канцы 1942 г. мой

ед Лявонцій Скуратовіч (мы яго звалі проста Лёва) стаў прыцягваць мяне і майго брата Мікалая для выканання розных за ланняў. Чэсна прызнаюся, што я ў той час не ведаў, для партызан якога атрада я іх выконваў. Я ведаў толькі Лявонція Вікен цьевіча Скуратовіча (Лёву), Веру Рыгораў ну Субоціну, Канстанціна Фёдаравіча Крэса, Фелікса Людвігавіча Мястоўскага, Раісу Адамаўну Салодкую, праз якіх я

атрымліваў і якім перадаваў запіскі, бінты, медыкаменты... Толькі пасля вайны я да ведаўся ад Л.В.Скуратовіча, што гэты ат рад называўся «Разгром».

У дзень прыходу нашых войскаў у вёсцы сабралі свежавыпечаны хлеб, і я на фурманцы павёз яго да гравейкі Смаляві чы — Жодзіна, дзе перадаў нашым байцам.

У 1944 г. у 10 гадоў я пайшоў у першы клас Чарніцкай школы. Было нас у класе чалавек 60. Сядзелі за самаробнымі партамі (козламі) з негабляваных дошак. Сшыткаў не было, пісалі на паперы зпад цэменту, цукру, папярэдне адпрасаваўшы яе.

Вестка пра перамогу застала нас 9 мая па дарозе ў школу. 3 раніцы быў моцны туман, потым распагодзілася,' і дзень быў сонечны. Заняткаў не было, і мы вярнулі ся дадому.

3 11 гадоў у выхадныя дні і ў час ка нікул працаваў у калгасе: касілі сена з дарослымі, у асноўным з жанчынамі, грузілі мяхі з зернем, капалі бульбу, сабі ралі каноплі і інш. У 16 гадоў мне даверылі 2конную жняярку. У 1954 г. будавалі свіна ферму, якая дзейнічала да апоіыняга часу. Восенню 1954 г. пайшоў служыць на флот. Дэмабілізаваўшыся ў 1957 г., прый шоў на Мінскі завод аўтаматычных ліній, дзе і адпрацаваў амаль 40 гадоў. Як ветэ

ран завода занесены ў Кнігу гонару прад прыемства.

Разам з жонкай Валянцінай Адамаўнай (таксама з Чорнай Сцежкі) выхавалі двух добрых сыноў, растуць унукі...