У 1922 г. на базе былога народнага вучылішча адкрываецца пачатковая школа, у якой 109 вучняў вучылі 2 настаўнікі. Пры школе працавала невялікая бібліятэкачытальня. Пас ля вяртання ў 1924 г. РСФСР Беларусі Віцебскай і Магілёўскай губерняў адбылося новае адміністрацыйнае дзяленне на акругі, раёны, сельсаветы. 3 гэтагачасу Жодзіна стала цэнтрам сельсавета ў Смалявіцкім раёне. Паводле перапісу 1926 г., у сяле 193 двары і 944 жыхары, пачатковая школа з 104 вучнямі, бібліятэкачытальня, 2 кавальні. У Зарэччы — лесапільня, маслабойня. Гэта сухія лічбы статыстыкі, а вось сведчанні Мікалая Вікенцьевіча Зінкевіча, 1914 г. нараджэння: «Сяло было вялікае. Пачыналася ад старых могілак і цягнулася да рэчкі Жодзінкі ўздоўж ракі Плісы па старым гасцінцы (Падасоўская вуліца). Стары гасцінец перасякала Рыначная вуліца (Рынак), якая пачыналася ад млына на р. Пліса і ішла да чыгуначнага пераезда. Зараз гэта старая вуліца носіць імя Калініна. У сяле было 2 кавальні, 2 крамы, пажарная каланча, клуб насупраць царквы, пачатковая школа, аптэка, ашчадны банк, фельчарскі пункт (фельчар Дзягель), ветэрынарны пункт (ветфельчар П.Булаўскі). Вакол Жодзіна былі раскіданы вёсачкі, якія зараз уваходзяць у межы горада. Гэта Сухая Градзь, Кру

шыннік, Кассё, Вуглы, Зарэчча, Судабоўка».

Восенню 1920 г. у былым маёнтку ротмістра Стэфана Свіда быў створаны саўгас «Зарэчча», а вясной 1930 г. у Жодзіна быў створаны калгас «Чырвонае Жодзіна», на чале якога стаў Антон Савіцкі.  Калгас налічваў у

1932  г. 74 гаспадаркі і 360 га зямлі. У

1933 г. у Жодзіне працавалі 2 млыны, маслабойня, лесапільня, сталярная майстэрня, 2 кавальні. У 1936 г. закончылася будаўніцтва аўтамагістралі Мінск   — Масква. Да пачатку вайны ў Жодзіне было дэпо вузкакалейнай чыгункі.  Па ёй вазілі з Плешчаніц у Жодзіна камяні і лес. Камяні драбілі на каменедрабілцы ў Жодзіне. У сярэдзіне 1930х гадоў улады закрылі праваслаўную царкву, зрабілі ў ёй збожжасховішча (у 1942 г. на Вялікдзень, у час акупацыі, яна адкрылася зноў). У 1931 г. на базе пачатковай школы адкрываецца сямігодка, аў 1953 г. — сярэдняя школа. Першым яе дырэктарам быў Старобін, затым Талстой, які працаваў у школе да 1941 г. У гэты час у Жодзіне працавала яшчэ адна чыгуначная пачатковая школа, настаўнічалі ў ёй А.С.Крывіцкая і Бараўскі.

У 1940 — 1941 гг. на правым беразе ракі Плісы, насупраць Жодзіна, пачынаецца будаўніцтва ДРЭС, але вайна перапыніла будоўлю. 29 чэрвеня 1941 г. Жодзіна было акупіравана немцамі. Пачаліся гады ліхалецця. Многія жыхары пайшлі ў партызанскія атрады «Разгром» і «Смерць фашызму», якія дзейнічалі паблізу. Сярод іх быў і будучы Герой Савецкага Саюза П.Купрыянаў са сваімі братамі. У барацьбе з фашыстамі загінулі 120 жодзінцаў. У Жодзіне стаяў нямецкі гарнізон, які ахоўваў чыгунку, шашу Барысаў — Мінск, лесапільню ў Зарэччы. Бургамістрам Жодзінскай воласці быў Міхаіл Ханкевіч, які быў звязаны з партызанамі, дапамагаў ім інфармацыяй, прапускамі і іншымі дакументамі, пра што сведчыць сувязная брыгады «Смерць фашызму» Т.Байко. Але ён быў схоплены і расстраляны ў барысаўскай турме. Старастам Жодзіна быў Гайт (фольксдойчэ), да вайны ён жыў у Зарэччы. 2 ліпеня 1944 г. часці 3га і 29га танкавых карпусоў разам з часцямі 220й стралковай дывізіі вызвал ілі Жодзіна. Пры гэтым вызначыўся малодшы лейтэнант Фёдар Бажора, будучы Герой Савецкага Саюза. Адна з вуліц горада носіць яго імя. Жодзінская зямля стала апошнім прытулкам для многіх салдат, якія аддалі сваё жыццё за вызваленне Беларусь, Спачатку загінуўшых і памер/іых ад ран хавалі калй будьтнка гтан

цыі ў садку. Праз нейкі час іх перапахавалі ў брацкія магілы ў Зарэччы і на старых жодзінскіх могілках.