Сагайдаравых
добра
ведаюць у Жодзіне.
Жывуць яны тут,
маці
і дачка, гадоў дваццаць.
Людміла
Іванаўна ўвесь час
працавала настаўніцай
у
жодзінскай
СШ № 1,
дачка
Марына Ахатаўна ў СПТВ149 выкладала гісторыю.
Сагайдаравы
прыехалі сюды з Сахаліна. Марына закончыла ПаўднёваСахалінскі педінстытут,
у
хуткім
часе
выйшла
замуж.
У яе з'явіўся
сын
Саша, пасля дачка Наташа. Дзеці
былі вялікай радасцю для
маці
і бабулі. Ішлі гады,
падрасталі
дзеці. Усё як быццам было
добра. Але ні
з таго
ні
з сяго пачала хварэць Наташа.
Урачы
сказалі, што трэба змяніць клімат, інакш дзяўчынка не
паправіцца.
Неўзабаве
яны размянялі чатырохпакаёвую кватэру на
трохпакаёвую ў
Жодзіне.
На
новым месцы жыхарства ў
Наташы хваробу як
рукой зняло.
3 вялікай
радасці, што
да дачкі
і ўнучкі вярнулася здароўе, Сагайдаравы
старэйшыя
праяўляюць вялікую міласэрнасць. I
гэта
не пераболыдванне. Бо
якім другім
словам
можна назваць факт усынаўлення
дзесяці дзяцей?
Першым
у
іх
доме
з'явіўся
хлопчык Віктар. Двухгадовы, ён
амаль не ўмеў
гаварыць, дрэнна хадзіў, быў дзікуном. Нават дзяцей Марыны Ахатаўны не
хацеў
слухацца. Яму
не было з
кім гуляць. I
Сагайдаравы
вырашылі
ўзяць яшчэ адно дзіця, амаль
такога ж узросту, як Віктар.
Марына
Ахатаўна
ў выхадныя дні наведвала дом
дзіцяці
ў Мінску. Неўзабаве ёй прыглянулася дзяўчынканегрыцянка. Аднак узяць яе дадому
пакуль што нельга было:
маці
малой,
уругвайка па нацыянальнасці,
вучылася ў Мінскім медінстытуце. Зімовымі канікуламі яна пакінула дачку ў
інтэрнаце і паехала дадому.
Праз месяц камендант
здаў яе ў дом
дзіцяці.
Але
ўзяць малую
можна было толькі
праз
год. Марына Ахатаўна
прывозіла дзяўчынцы гасцінцы, падоўгу забаўляла, спадзявалася, што
яна стане яе дачкой.
Але
не атрымалася. Праз год з'явілася
маці
і забрала
сваю дачку. «Наведваючы
негрыцянку, —
расказвае
Марына Ахатаўна, —
я знаёмілася
з іншымі дзецьмі. Мне
спадабаўся
адзінаццацімесячны Максімка. Калі я
афармляла яго
на
свае імя,
у
Маскоўскім
райвыканкоме Мінска пацікавіліся, чаму я
бяру цемнаскурае
дзіця? Я
адказала: іх
у
нас мала хто бярэ».
Максімка
сваім выглядам адрозніваўся ад іншых дзяцей. Дзеці ў садзіку здзіўляліся: адкуль
у
малога афрыканскі
выгляд? Дзеці ёсць дзеці. Празмерная цікаўнасць іх да
Максімкі
рабіла хлопчыка задуменным, сумным.
На сямейным
савеце Сагайдаравы вырашылі ўзяць хлопчыку браціка. Але
Марына Ахатаўна
прывезла адразу дваіх —
Кіру
і Антошку.
Дзяўчынка
напалову ліванка, хлопчык —
кубінец.
Цяпер
нельга было
сказаць, што
між імі —
смуглымі
і чорнагаловымі —
няма
сваяцтва. «У доме
дзіцяці
ў Мінску заставалася яшчэ адна дзяўчынка, —
працягвала
свой
расказ Сагайдаравамалодшая.
—
Я яе тады не ўзяла.
Аднак яна вельмі хацела стаць маёй дачкой.
Я страціла
спакой. Чарнавокая дзяўчынка пачала прыходзіць нават у
сны. I
праз
нейкі час
я ўзяла
яе і яшчэ
дзвюх дзяўчынак.
Такім чынам наша
сям'я павялічылася
адразу
на траіх:
Зару, Хрысціну і Сашу. У
тым жа 1988 г. узяла яшчэ Барыса. Ён таксама цемнаскуры».
Праз
год, прачытаўшы
ў газеце,
што ў
Барысаўскім доме
дзіцяці
хлопчыкнегрыцяня
вельмі
хоча мець
маму, Марына Ахатаўна
едзе туды і забірае Дзяніску. Неўзабаве з Жодзінскага дзіцячага дома
забірае
філіпінку Кацю —
аднагодку
Дзяніскі.
Цяпер
сям'я стала сапраўды
інтэрнацыянальнай. Тут
ёсць кубінцы,
уругвайцы,
ліванцы,
філіпінцы, эфіопы. Ёсць, вядома, дзеці беларусаў і рускіх.
Родны
сын
Саша адслужыў
армію, ажаніўся, мае
сына і
жыве ў бабулінай кватэры, займае два
пакоі,
трэці —
Людміла
Іва
наўна.
Наташа
закончыла інстытут
народнай гаспадаркі, выйшла замуж,
працуе.
«Асаблівых
да
сябе адносін
Сагайдаравы
не патрабуюць, —
гаворыць
Валерый Міхайлавіч Кашэўскі, старшыня Жодзінскага гарвыканкома. —
Сціплыя
яны людзі. I
ніякага
подзвігу ў сваім учынку не
бачаць...
Уявіце
сабе:
пройдуць гады, пусціць
карані на
беларускай зямлі
шматнацыянальны род
Сагайдаравых...».
Калі
спыталі ў Марыны Ахатаўны, чаму ўсынавіла столькі дзяцей,
яна адказала: «У
кожнага
чалавека ёсць сваё імкненне да
чагосьці
добрага, я
б сказала, святога.
Вельмі люблю
дзяцей. За нашы клопаты дзеці
плоцяць нам
усмешкай, ласкай, пяшчотай...»
Марына
Ахатаўна
нейкі момант глядзіць на
хлопчыкаў
і дзяўчынак і заўважае: «Дзіву
даюся, чаму між некаторымі людзьмі пануе нянавісць? Што
яны не падзеляць?
Гляджу я
на сваіх
дзяцей:
якія
яны
мілыя!..»
Мінскі
аблвыканком надаў Сагайдаравым статус
сямейнага дзіцячага
дома.
Гэта першы
сямейны дом
у рэспубліцы.
Людміла
Іванаўна і яе
дачка Марына Ахатаўна
—
цудоўныя,
добразычлівыя жанчыны. Абедзьве маюць урадавыя ўзнагароды. Людміла Іванаўна
—
заслужаная
настаўніца РСФСР, персанальны пенсіянер рэспубліканскага значэння.
Марына
Ахатаўна атрымала ганаровую грамату Мінскага абласнога Савета дзіцячага
фонду
за вялікія
клопаты
аб
дзецях, стварэнне ім спрыяльных умоў для
жыцця,
развіцця і аховы
здароўя.
У
дом Сагайдаравых часта прыходзяць пісьмы,
пасылкі. Пішуць былыя вучні з гора
да АляксандраўсканаСахаліне,
пішуць незнаёмыя людзі з Масквы, Мінска, Тбілісі, Кіраваграда, Ліпецка, з
Варшавы
і
Гамбурга.
Людзі
розных
нацыянальнасцей і
розных
узростаў
выказваюць сваё шчырае захапленне ўчынкам Сагайдаравых.
|